Pożegnanie z latem

Pomimo wolnego wrzesień nie jest dla mnie latem. Co z tego, że mam wakacje, skoro siedzę w domu w grubym polarze i wyglądam za okno na zimną szarówkę? Pierwsze dni nowego miesiąca były piękne, upalne i bardzo słoneczne. Wystarczyło wyjść na spacer, aby zobaczyć pierwsze symptomy nieuchronnie zbliżającej się jesieni. Liście zaczęły już spadać i pomału zmieniają kolory, a złociste nawłocie zaczęły przekwitać... Było to dla mnie pewne, że lada moment przyjdzie deszcz.

Nostalgiczny nastrój ogarnął mnie w całości. Cierpię przez to na brak pomysłów i ochoty na cokolwiek innego niż jedzenie. Aby wpaść w stan kompletnego zainspirowania muszę długo szukać, choć wiele rzeczy i miejsc mam pod nosem. 

Tak było w piątek i sobotę. Te dni, choć ciepłe w ogóle mnie nie inspirowały. Po godzinie sesji na ruinach bloku wraz z siostrą postanowiłyśmy go opuścić i poszukać czegoś na zewnątrz resztek budynku. I wtedy stało się! Idealne miejsce za naszymi plecami, które znałyśmy od dziecka i dopiero wtedy doceniłyśmy jego piękno. Drzewa, krzewy, trawy, nawłocie... Robić zdjęcia i nie przerywać! Sesje trwały tak długo i były tak różne, że nie zabraknie mi teraz zdjęć na kilka postów...

Choć taki stan ducha jest męczący to ja lubię go. Podoba mi się czas przemyśleń i ogarniający mnie spokój, co widać na zdjęciach. Muszę tylko znaleźć sposób na zmęczenie i zmuszenie się do kontynuowania ćwiczeń, i zdrowiej diety... Jeżeli macie na to sposób to śmiało piszcie w komentarzach! Trzymajcie się ciepło!